De twee baaien met fijne zandstranden waren waarschijnlijk prachtig toen ze nog afgezoomd waren met kokosbomen. Ondertussen werden langs het strand lelijke boetieks en winkels opgetrokken. Bij bewoners logeren – een principe dat de hippies zo na aan het hart lag – heeft langzaam plaats gemaakt voor het verblijven in de hotels die de rijstvelden en kokospalmbossen van het hinterland inpalmen. Tijdens het hoogseizoen (de winter) swingen de prijzen door het massatoerisme de pan uit en lijken de plaatselijke stranden verdacht veel op die van de Costa del Sol. Daarbij komt nog dat betonnen constructies in dit moessonklimaat niet lang meegaan en dat de vuilnis zich maar blijft opstapelen, een probleem dat vaak voorkomt in derdewereldlanden die een te snelle toeristische boom kennen. In het laagseizoen (vanaf april) ontsnap je aan de massa, maar dan kunnen de krachtige golven gevaarlijk zijn. De talrijke handelaars uit Kashmir en Rajastan sluiten dan hun winkels, met troosteloos ogende uitstalramen tot gevolg. Gelukkig is niet alle charme zoek. Te midden van de kokospalmboombossen, achter het strand, vind je nog rustige gastenkamers voor een zacht prijsje.

Huur een taxi en trek 50 km zuidoostwaarts, weg van Kovalam. Het is ongeveer 2 uur rijden over een mooie maar nogal drukke weg door de kokospalmboombossen. Vlak over de grens met Tamil Nadu ligt Padmanabhapuram, dat van 1550 tot 1750 de hoofdstad van het koninkrijk Travancore was. Als je het Puthen Maliga-paleis mooi vond, of je het niet bezocht, mag je dit paleis onder geen beding missen. Het is een schitterend voorbeeld van de klassieke Kerala-architectuur, die sober en elegant is, en zo verschillend van de andere Indische bouwstijlen. Het paleis van Padmanabhapuram is omringd door een stenen muur en werd tussen 1550 en 1790 door 14 maharadja’s na elkaar bewoond. Het omvat een tiental gebouwen, binnenpleinen en tuinen. Er werd tevens handel in thee en specerijen gedreven met de Chinezen. De meesterambachtslui gebruikten voornamelijk teakhout en graniet om dit meesterwerk te creëren. Het bezoek is interessant en aangenaam. In elke zaal geeft een andere gids uitleg in het Engels, waardoor je vrij door het paleis kan wandelen zonder een welbepaalde groep te volgen. Het plafond van de veranda die aan de inkomhal grenst en waar de koning zich in een koele sofa van gepolijst graniet kon verpozen, bestaat uit 90 verschillende lotusbloemen die uit teak, rozen- en mahoniehout gesneden zijn. De raadzaal op de eerste verdieping baadt in een zacht gedempt licht dat door de gekleurde micavensters binnenschijnt. Vroeger zorgden aromatische kruiden in water voor wat afkoeling. Ze werden onder houten banken geplaatst die langs de muur stonden. Deze ruimte had bovendien een goede verluchting dankzij de ruimtes tussen de houten panelen die de buitenmuur vormden. De zwarte vloeren blinken alsof ze een laagje vernis kregen. Dit resultaat werd verkregen door een mengeling te gebruiken van verbrande kokosnoten, eiwit, gebluste kalk, zand en sap van plaatselijke planten. Een enorme eetzaal ontving dagelijks 2.000 brahmanen aan wie men maaltijden offerde. De grote stenen recipiënten op het gelijkvloers dienden om het voedsel koel te houden. Het oudste vertrek (uit 1550) werd gebruikt voor de eredienst van de godin Durga. De houten zuil en ornamenten werden uit één stam van een Indische broodboom gesneden. Het nabijgelegen vierkantige binnenpleintje in de open lucht is typisch voor de huizen van Kerala. In de andere gebouwen vind je de koninklijke vertrekken, die van de vrouwen en die van het personeel. De danszaal, die de vrouwen in hun vertrekken door houten kamerschermen konden gadeslaan, omvat een mooie stenen zuilenrij die naar het heiligdom van de godin Sarasvati leidt. Tijdens het bezoek kan je op verschillende plaatsen de wirwar ontwaren van rode pannendaken die als kleine pagodes ogen. Verscheidene zalen zijn versierd met mooie fresco’s waarvan je in het museum (gelegen rechts van de ingang) kopieën kan bewonderen.