Tijdens de Middeleeuwen betekende het woord “terra” een dorpje. Oorspronkelijk vestigden de bewoners zich in hoger gelegen gebieden om zich te beschermen tegen de invallen van de Saracenen. Als het gevaar was geweken, verhuisden ze naar de kusten bij de monding van rivieren en bergstromen. Zodoende ontstonden 5 “terras” aan piepkleine baaien. Omdat de golven soms bijzonder wild tekeer gingen (en dat nog steeds doen) haalden de vissers hun bootjes aan land en “parkeerden” hun vaartuigen in het steegje dat naar de kleine haven leidt. De huisjes zijn geschilderd in warme tinten zoals rood, abrikoos, roze en oker. Bij zonsondergang hullen de panden zich in een warme gloed, een bijzonder sprookjesachtig moment als je op zee vertoeft. De dorpjes liet men lang links liggen: hoewel de spoorweg langs de Ligurische kust in 1876 werd geopend was het wachten tot 1950 voor de aanleg van de eerste baan. Dit lange isolement zadelde de bewoners van de Cinque Terre op met de reputatie “verlegen” te zijn. Dit is nu voltooid verleden tijd, je ontmoet er vooral lachende, gastvrije mensen die altijd klaar staan om je een dienst te bewijzen. Een netwerk van paden verbindt de dorpen van de Cinque Terre met elkaar, maar je kan ook de trein en de boot (bij rustige zee) nemen. De boot is wellicht het meest betoverende vervoermiddel om deze dorpen te ontdekken. Als je van oost naar west vaart (van Riomaggiore naar Monterosso) ontdek je de schitterende dorpjes die zich achter een kaap lijken te verschuilen. Van ver is het alsof de blauwe zee en huisjes met groene blinden een kleurrijke mozaïek vormen in heuvels en rotsen. Enige stoorzenders in dit idyllische tafereel zijn de spoorweg en bijbehorende stations. Wie vaak door het door de Cinque Terre spoort, ontdekt vreemd genoeg de “charme” van dit vervoermiddel…

De beste manier om de Cinque Terre te begrijpen en te appreciëren is de verkenning van de plaatselijke wandelpaden. De meest klassieke en gemakkelijke wandeling neemt je mee naar het Azzurro-wandelpad (12 km) tussen Riomaggiore en Monterosso. Een dag volstaat ruimschoots voor deze wandeling en je kan onderweg haltes inlassen. Wie wat meer tijd wil uittrekken om de dorpjes te bezoeken (absoluut de moeite waard) kan de dagelijkse wandelingen koppelen aan trajecten per trein en bootje. Tijdens je omzwervingen over de Sentiero Azzurro verlies je de zee bijna nooit uit het oog. Opgelet: de verkenning van deze streek is niet altijd een sinecure: je moet langs rotsachtige paden klimmen en afdalen door de wijngaarden, olijfgaarden en het struikgewas die grote delen van de kust afzomen. Onderweg geniet je van schitterende uitzichten op de omgeving. Goede wandelschoenen zijn hier onontbeerlijk! In deze reportage nemen we je mee voor een wandeling van oost naar west. Tijdens dit parcours kan je rustig aan het wandelen wennen: de eerste etappes zijn de kortste en de meest gemakkelijke. Om de paden te bereiken moet je een dagkaart kopen in de informatiebureaus in de treinstations.