Als je je even wilt onderdompelen in de exotische sfeer van Zuid-India, moet je naar de markt. Je vindt hem een paar honderd meter ten noorden van de tempel. De meeste verkopers zitten gewoon op de grond, te midden van hun koopwaar. Een eindeloze reeks vrachtwagens, karren en driewielers komt er in schijnbaar totale chaos groenten en fruit uitladen. Het meest pittoreske deel van de markt is de verkoop bij opbod van bananenbladeren. Mannen brengen er op hun hoofd de enorme rollen bladeren aan die worden verkocht aan onder andere alle volksrestaurantjes van de stad. Het typische gerecht van Zuid-India is immers de thali, een assortiment van groenten en zeer pikante sausjes dat met rijst en chapatti’s (broodkoekjes) wordt geserveerd op een bananenblad en dat je met de handen eet. Maar weinig buitenlanders wagen zich op de markt, waar je nochtans zeer hartelijk wordt ontvangen! Iets verderop heeft op de eerste verdieping van een lelijk betonnen gebouwtje de bloemenmarkt plaats. De verkopers van tempelofferandes komen er hun bloemen kopen. De sfeer is er warm en vochtig, de omgeving benauwd en de mensenmassa zeer dicht. De opeenstapeling van jasmijnbloemen, rozen en goudsbloemen wasemt een zoetige geur uit die snel tegensteekt. Bovendien ploeter je door het brakke water dat van de kraampjes stroomt. Die worden immers begoten om de bloemen vers te houden, voor zover dat bij deze temperaturen mogelijk is. Kortom, weinig redenen om hier lang te blijven rondhangen, al is een kort bezoekje omwille van de ongewone sfeer wel de moeite waard. We zetten onze wandeling verder en verwijderen ons in oostelijke richting van de tempel, naar de rivier Vaigai.

Langs de rivier, die in sommige maanden bijna helemaal opdroogt, loopt een aardeweg. In de hele buurt hoor je het onophoudelijke gehamer van de smeden die achter de dunne houten wanden van de huizen op ambachtelijke – om niet te zeggen archaïsche – wijze aan het werk zijn. Ze maken geen souvenirs voor toeristen, maar nogal ruwe gebruiksvoorwerpen. Het schouwspel vlak bij het water is stiller, maar ook kleurrijker: daar komen de dhobiwallahs of wasbazen dagelijks een massa pas beschilderd katoen wassen in de rivier. Daarna leggen ze het op de grond open om het te laten drogen. Zo ontstaat in het landschap een reusachtig schilderij van talloze kleurvlekken.