‘Van zodra we de woning zagen, vielen we voor de charmes ervan. Dit is echt een huis om voor eens en altijd te blijven,’ zo schreef Kipling toen hij dit grote huis kocht. Samen met zijn familie zou hij er van 1902 tot 1936 wonen. Het huis, opgetrokken in lokale grijze steen, werd gebouwd in 1634 aan de rand van het dorp, en heeft een prachtige tuin. Eigenlijk heeft het meer weg van een klein kasteel dan van een plattelandshuisje. Kipling was toen al een succesauteur, maar dat had ook zo zijn nadelen: zijn vorige woonplaats in de buurt van Brighton trok massa’s nieuwsgierigen aan. De dood van zijn zesjarige dochtertje deed hem nog sneller beslissen zich terug te trekken: Bateman’s bleek het ideale toevluchtsoord te zijn. Bij het domein, dat langs de Dudwell-rivier ligt, hoort ook een oude graanmolen. Die werd gebouwd in 1750 en werd opnieuw in gebruik genomen tussen 1968 en 1975. Toen Kipling er woonde, voorzag de molen het domein van elektriciteit. De schrijver ontwierp zelf de waterpartij in de tuin, verfraaid met romantische rozenstruiken. Aan de andere kant van het huis ligt de boomgaard met verschillende soorten Engelse fruitbomen en een prieeltje met perenbomen. In de ‘kruidentuin’ tieren de medicinale en aromatische planten welig. De Roll’s Royce van Kipling, uit 1928, staat nog altijd in de garage. De schrijver was een van de eerste automobilisten en hield een minutieus dagboek bij van zijn rondritten in binnen- en buitenland. ‘Een dag met de auto door het Engelse landschap is als een dag in een sprookjesmuseum waar alles echt is’, schreef hij ooit… Het hoogtepunt van een bezoek aan dit domein is natuurlijk het interieur, dat onveranderd bleef sinds de Kiplings het verlieten. Van bij het binnenkomen word je als bezoeker getroffen door de sombere houten panelen aan de muren en de plafonds met steunbalken, die prachtig bewaard zijn gebleven. De eetkamer is behangen met Engels ‘Cordoba’-leer uit de 18e eeuw. De panelen van geitenleer zijn bedekt met een laagje zilver en afgewerkt met gele vernis dat eruit ziet als goud. Daarin werden motieven, geïnspireerd op Chinese tapijten, gegraveerd of gedrukt en vervolgens beschilderd met olieverf. Kipling had zijn bureau op de eerste verdieping, vanwaar hij een prachtig uitzicht had op de tuin. De kamer ziet eruit alsof hij er pas is buitengewandeld: de gadgets op zijn werktafel liggen er nog. Het enige ‘vreemde’ object is de schrijfmachine van zijn secretaris. Kipling zelf schreef immers enkel met de hand. Verschillende objecten getuigen ook van zijn verleden in de Britse kolonies en zijn reizen over heel de wereld.

Great Dixter was de familiewoning van Christopher Lloyd, één van de beroemdste Britse landschapsarchitecten. Hij overleed in januari 2006 op 84-jarige leeftijd. Zijn hele leven was gewijd aan deze fabelachtige en experimentele tuin, die meegroeit op het ritme van de seizoenen. De tuin vormt een prachtig decor voor de middeleeuwse gebouwen op het domein. Christopher Lloyd is ook bekend voor zijn boeken en zijn artikels over tuinieren. Die staan bol van de raadgevingen voor tuinliefhebbers, die hij altijd op een heldere en humoristische manier weet te formuleren. Hoewel het landhuis van Dixter al in 1220 opduikt in de archieven, dateert het oudste deel (de Grote Zaal in het midden van het gebouw) waarschijnlijk uit 1450. Het is meteen ook de grootste middeleeuwse zaal in heel Groot-Brittannië. Het domein werd in 1910 opgekocht door Nathaniel Lloyd en zijn vrouw Daisy, lid van een welgestelde familie uit Manchester. Ze zetten er de jonge architect Edwin Lutyens aan het werk. Die raadde hen aan om de ruïnes van een 16de-eeuws gebouw vijftien kilometer verder op te kopen en te integreren in het bestaande huis. Zo geschiedde: het gebouw werd zorgvuldig ontmanteld en opnieuw herbouwd. Tijdens de Eerste Wereldoorlog deed het huis dienst als hospitaal en in 1940 ving men in de grote zaal kinderen op die slachtoffer waren geworden van de oorlog. Na het overlijden van Mevrouw Lloyd in 1972, die 40 jaar lang alleen achterbleef na de dood van haar man, zou het domein verdeeld worden. Gelukkig zorgde een van de zonen, Christopher, ervoor dat het huis en de tuinen één geheel bleven. De Grote Zaal is indrukwekkend, en de belangrijkste elementen van dit middeleeuwse gebouw zijn quasi intact gebleven. De tuinen zijn één grote compositie van wilde bloemen, grasperken, bloemperken met contrasterende kleuren, een vijver, boomgaarden en een hoekje met exotische geuren. Sinds het overlijden van Lloyd zetten eerste tuinier Fergus Garrett en zijn ploeg het werk verder. Jaar na jaar blijven ze experimenteren en de tuin verder ontwikkelen. Je kan het park dan ook gerust meer dan een keer bezoeken. Mensen met groene vingers kunnen hier terecht voor planten en zaden of goede raad. U kan ook de catalogus meenemen voor de postorderverkoop…