De Camargue is een uniek, vochtig natuurgebied aan de Franse mediterrane kust. Toen in de jaren 1960 het toerisme hier aan een opmars begon, trok de streek al snel de aandacht van projectontwikkelaars. Om te ontsnappen aan de vastgoedexpansie, zoals degene in de Languedoc-Roussillon die ten koste ging van grote delen natuurgebied, werd besloten om vanaf 1970 een regionaal natuurpark op te richten dat de volledige Camargue omvatte, ofwel 86.300 hectare. Om elk conflict tussen milieu en economie (het toerisme dus) te vermijden, werden gevoelige zones bovendien ook nog eens als natuurreservaat geklasseerd. Het belangrijkste is het Nationaal Reservaat van de Camargue, dat loopt van de kust in Digue-à-la-Mer tot het Etang du Vaccarès. Dit reservaat is volledig voor het publiek afgesloten, op de weg na die voor een gedeelte rond het meer loopt en een wandel- en fietsroute van 20 kilometer langs Plage-Est in Digue-à-la-mer en het Etang du Vaccarès in het oosten.

Salin ziet eruit als een mijnstad - alleen de grijze voorgevels ontbreken. In de mijnwerkershuisjes leefden de gezinnen die werkten voor de twee grote ontginningsbedrijven. Niets bijzonders dus, ware het niet dat de industriële architectuur van het stadje uniek is. Alle huisjes zijn opgesteld volgens een achthoekig plan. Alleen die van de fabriek van Solvay hebben het model uit het noorden gevolgd; de andere zijn meer zuiders. Door de mechanisering en de sociaaleconomische veranderingen in de streek, waardoor handenarbeid minder nodig werd, werden de huisjes te koop aangeboden. Vandaag zijn de meeste opgekocht door de vroegere huurders, maar er zijn er ook die dienst doen als tweede woonst of verhuurd worden als vakantiewoning. Wat mogelijke uitstapjes betreft biedt de dienst voor toerisme verschillende thematrajecten aan die je op je eigen ritme kan afleggen, plannetje in de hand. Zo is er een zouttraject, maar ook een bezoek aan de mijnwerkershuisjes. De zoutpannen kun je jammer genoeg enkel nog bezoeken met het toeristentreintje. Terwijl je uitkijkt over de plaatselijke ‘zoutbergen’, schitterend witte hopen industrieel erfgoed, kom je meer te weten over de sociale organisatie van de dorpen die uit de plaatselijke economische activiteit ontstonden en volledig geregeerd werden door de ondernemingen die hier voor het werk zorgden. Vanaf de uitkijkpost op de weg kan je nog een laatste keer terugblikken op de site met zijn magnifieke zoutbergen…