Met een bezoek aan Luarca bevind je je meteen in het Prinsdom Asturië, waarvan je, vanuit de Transcantabrico, ook de hoofdstad Oviedo verkent. Je wandelt er door het elegante historische centrum met zijn prachtige kathedraal, waar het Kruis van de Overwinning bewaard wordt, het symbool van de Reconquista. In de nabije omgeving bezoek je ook de pre-romaanse kerk San Julian de los Prados (9e eeuw), een unicum met kleurrijke fresco’s die uitstekend bewaard gebleven zijn. Luarca heeft als bijnaam ‘De Witte Stad in Groen Spanje’. De smetteloze huizen staan inderdaad terrasgewijs rond de kleine baai met dobberende bootjes, en langs de rivier met het heldere water en de vele bruggetjes. Het uitzicht op de haven en de benedenstad is het mooist vanuit de oude wijk in de bovenstad. Daar staan de vroegere vissershuisjes, ook wit en onberispelijk schoon, maar kleiner en eenvoudiger. Vroeger leefde de bevolking vooral van de walvisvangst. Toen walvissen beschermd werden, werd er op tonijn gevist. Tezelfdertijd begon het toerisme op gang te komen. Visvangst en toerisme zijn tot op vandaag de twee belangrijkste economische activiteiten. Een verplicht bezoek is ook het plaatselijke kerkhof op de heuvel, dat een geweldig panorama biedt op de zee en de drie stranden van de gemeente. In Luarca werd in 1905 Severo Ochoa geboren, die de Nobelprijs voor geneeskunde ontving voor zijn DNA-onderzoek. Hij werd hier begraven naast zijn vrouw.

Asturië wordt ook wel eens ‘Zwitsers Spanje’ genoemd: hier strekt zich namelijk het groenste deel van het ‘Groene Spanje’ uit. Grootste trekpleister is het westelijke massief ‘Picos de Europa’ (de ‘Picos de Europa’ liggen voor de helft in Cantabrië en Castilla-León). Het was destijds (1918) het eerste en met zijn 17.000 hectare nog altijd het grootste nationaal park van Spanje. De hoogste berg, de Torrecerredo, meet 2640 meter. Het grootste meer, het meer van Enol, ligt op 1070 meter hoogte. In dit fraaie landschap, dat effectief aan Zwitserland doet denken, vind je weilanden, rivieren, watervallen, natuurlijke bronnen, eeuwige sneeuw en meer dan 250 diersoorten, zoals arenden, beren en wolven. Aan de oever van het meer van Enol stopt de bus van de Transcantabrico voor een degustatie van lokale producten in een schilderachtige stenen berghut. U proeft er ‘cabrales’, een schapenkaas, met brood. Alles wordt overgoten met cider, een specialiteit in Asturië, die hier eerder bitter smaakt en geserveerd moet worden vanuit één meter hoogte, om hem wat luchtiger te maken - een kunst op zich. Tijdens de afdaling naar de vallei is er een tussenstop aan het klooster van Covadonga, waar de monumentale basiliek in roze steen in de 19e eeuw op een rotsachtige uitloper van het gebergte gebouwd werd. Het uitzicht is verrukkelijk. Deze religieuze en toeristische attractie, met de onvermijdelijke boetiekjes met religieuze kitsch, is erg geliefd bij de Spanjaarden omdat hier in 722 een belangrijke historische gebeurtenis plaatsvond. De Visigotische edelman Pelayo behaalde hier zijn eerste overwinning tegen de Moren. Hoewel de Moren in de meerderheid waren, deed het terrein hen de das om: in de bijna ondoordringbare kloven hadden hun tegenstanders namelijk prima kunnen oefenen voor de strijd. Deze veldslag was het startpunt van de christelijke opstand tegen de islamitische overheersing en is altijd het symbool gebleven voor het begin van de Reconquista. Pelayo werd meteen de eerste koning van het onafhankelijke Asturië en hij droeg zijn overwinning op aan de Heilige Maagd (die de plaatselijke patroonheilige werd, la ‘Santina’). Hij liet voor haar een grot bouwen, nog steeds een bekend oord van verering. Rond de grot werd het klooster opgericht waar ook de stoffelijke resten van deze gevierde strijder begraven liggen.