Het huis van Elvis Presley is de tweede meest bezochte woning van de Verenigde Staten (na het Witte Huis): jaarlijks komen hier meer dan 600.000 bezoekers over de vloer. Priscilla Presley en de andere executeurs-testamentair van de artiest openden de woning in 1982 voor het publiek en maakten er een winstgevende zaak van dankzij de enorme merchandising (je kan er Elvis-souveniertjes in alle geuren en kleuren kopen) en bijkomend toegangsgeld (voor wie bijvoorbeeld de twee vliegtuigen en wagencollectie van de ster wil zien). Bij de dood van Elvis stond er US$1,4 miljoen op zijn zichtrekening en zo’n US$750.000 op zijn spaarrekening: bijzonder weinig voor een wereldster als Presley (zijn manager “kolonel” reef 50 % van het inkomen van zijn ster binnen). Er werd zelfs overwogen om het landgoed te verkopen omdat de familie niet over voldoende financiële middelen beschikte om het domein op de lange termijn te onderhouden. Nu, een kwarteeuw na de dood van “The King” geniet zijn dochter Lisa Marie van de enorme opbrengst van zijn hits: zijn songs brengen nu meer geld op dan toen de artiest nog leefde. De cd naar aanleiding van de 25ste verjaardag van zijn overlijden werd nummer 1 in 17 landen (o.a. de USA, Canada, Groot-Brittannië, Brazilië en Frankrijk). Amper een week na de lancering van de plaat gingen er in de Verenigde Staten meer dan 500.000 exemplaren van de plaat over de toonbank. Het Elvis-“concert” (in augustus ll., in Memphis) waar een aantal ex-muzikanten van “The King” live Presleysongs brachten terwijl foto’s van de zanger werden getoond, bracht 14.000 mensen op de been! Jaarlijks reizen duizenden fans in augustus naar Graceland om het graf van hun idool te bezoeken en/of om er deel te nemen aan de evenementen die zijn dood herdenken. Volgens het Amerikaanse magazine “Forbes” is Elvis de meest winstgevende dode ster met een jaarlijks inkomen van ongeveer US$37 miljoen. Het toegangsgeld van Graceland brengt jaarlijks US$15 miljoen in het laatje! Elvis betaalde in 1957 US$102.500 voor het landgoed…

Graceland is het Disneyland van Memphis. Voor de echte fans is het landgoed veel meer: het is een monument en een mausoleum (de graven van “The King” en diens ouders liggen achter het zwembad). Ondanks de imposante zuilenrij (naar het voorbeeld van de zuiderse woningen van de planters) is Graceland niet zo groot als op het eerste gezicht lijkt. Hoewel de zitbank van het salon naar verluidt 4,50 m lang is, is de ruimte niet groot. Ook de belendende muzieksalon en eetkamer zijn niet enorm groot. Je bezoekt het landgoed zeer “doelgericht” met een audiogids (een hoofdtelefoon) waar je in 8 talen (ook in het Nederlands) naar de geschiedenis en anekdotes van Graceland kan luisteren). Een minibus brengt de bezoekers naar de overkant van de straat om te verhinderen dat er tijdens het oversteken van de baan ongelukken zouden gebeuren (er rijden veel vrachtwagens voorbij). Je betreedt het “heiligdom” in een kleine inkomhal te midden van de leefruimtes. Je kan er ook een glimp opvangen van de kamers van de ouders van Elvis: de zanger beloofde hen immers een zeer mooi huis… De eerste verdieping is niet toegankelijk voor het publiek. “The King” ontving zijn gasten naar verluidt altijd op benedenverdieping en in de kelder en de rondleiding respecteert dit verlangen naar “privacy”. Je daalt af naar de televisiezaal en onderweg ontdek je de keuken. De rockster wou het voorbeeld van de Amerikaanse president Johnson volgen en altijd naar de nieuwsuitzendingen van de 3 nationale televisiestations tegelijkertijd kijken. Daarom liet Elvis 3 tv-toestellen installeren op zijn kelderverdieping. Een trapje brengt je opnieuw naar het gelijkvloers en naar de bijzonder kitscherige “Jungle Room” met exotische planten, miniwaterval en namaakbont van wilde dieren (bijzonder geliefd in de jaren 1960)… In de andere vertrekken ontdek je persoonlijke bezittingen van de ster: kleding, een bed (in pluis), een bureau en de meeste van zijn gouden en platina platen.

Na een moment van bezinning aan de graven van “The King” en diens ouders (in de tuin) brengt een minibusje de bezoekers terug naar het voetpad aan de overkant van de baan met souvenirwinkeltjes, een fastfoodrestaurant, het museum met de auto’s van Elvis (maar z’n beroemde Cadillac met verguld chroomwerk staat in Nashville), het museum met zijn twee vliegtuigen (het grootste heeft een salon, slaap- en badkamer) en het weinig charmante Heartbreak Hotel met beroemde hartvormige zwembadje. Je kan er overnachten in kitscherig ingerichte suites en tortelduifjes kunnen er een “Elvis Package” boeken voor hun huwelijksreis. Het huwelijk is trouwens een wezenlijk onderdeel van de Graceland-business: in de “romantische” kapel van hout op het landgoed kunnen trouwlustige paartjes elkaar het jawoord geven en aansluitend een receptie organiseren (duur: 1u30). De kersverse echtpaartjes kunnen er ook van een fotosessie (duur: 15 min.) genieten in de tuin en voor het beroemde huis poseren. Prijs: vanaf US$550 (zonder eten, drank en fotosessie) + US$100/bijkomend uur. Zijn eveneens verkrijgbaar (prijzen zonder taksen): een huwelijksakte (zonder omlijsting: US$25), de “Elvis-kaars” (US$100), de cd met de mooiste liefdesliedjes van “The King” (US$19) en 2 champagneglazen met de handtekening van Elvis (US$25). Rockgod Elvis Aaron Presley werd op 8 januari 1935 geboren in Tupelo, een bescheiden stadje van Mississippi. Tupelo dankt naam, faam en talloze hotels aan het piepkleine geboortehuis van de ster dat nu een heus museumstuk is (zie Elders & Anders nr. 92): een barak van 42m2 opgetrokken door Vernon, de vader van Elvis, (je kan de hamer die de man gebruikte zien in het bijbehorende museum) die US$180 bij de bank leende om het huis te bouwen. “The King” gaf in 1957 een speciaal concert in zijn geboortestadje om geld in te zamelen voor het onderhoud van het huisje dat jaarlijks door 50.000 à 80.000 mensen wordt bezocht. Het gezin verhuisde meermaals in Tupelo en vestigde zich in 1948 in Memphis waar de toekomstige ster in 1953 afstudeerde aan de plaatselijke highschool. Amper een jaar later tekende hij een platencontract met het legendarische Sun Records-label dat eind 1955 werd overgenomen door RCA. Het succes liet niet op zich wachten, alles ging wellicht iets te snel… Elvis creëerde op eigen houtje de “rock attitude” door zijn legendarische kapsel, wulpse heupbewegingen en zijn oncontroleerbare linkerbeen… Oogschaduw en rode jasje volgden later en waren de voorbodes van de beroemde Elvis-glitterpakken met indrukwekkende kragen. Elvis was een fenomeen dat de grens tussen blank en zwart oversteeg: hij was de blanke die als een zwarte zong en door iedereen op handen werd gedragen. Hij was de James Dean van de muziekwereld, het idool van jong en minder jong. In 1956 stond hij als 21-jarige knaap reeds aan de top van de showbizzwereld en tijdens elk optreden werden de fans hysterisch.

“The King” was naar verluidt dol op de aandacht die hij kreeg van jonge meisjes die hem als een god beschouwden. Het was dan ook logisch dat hij viel voor de charmes van een zekere Priscilla Beaulieu. Hij ontmoette de jongedame tijdens zijn militaire dienst in Duitsland van 1958 tot 1960. Omdat de mooie brunette pas 14 jaar was, besloot het koppel wijselijk om pas in 1967 te trouwen. Hun huwelijk hield 7 jaar stand en eindigde met een echtscheiding. Priscilla schonk hem zijn enige kind, dochter Lisa Marie, maar ze werd haar afwezige en overspelige echtgenoot beu. Maar Priscilla is naar eigen zeggen altijd blijven houden van deze man die nooit volwassen werd… Ze was niet opgewassen tegen z’n zelfdestructieve levenswandel met een overdaad aan feesten en slaappillen als rode draad… De legerdienst was een keerpunt in het leven en de carrière van Elvis Presley. John Lennon verklaarde trouwens ooit dat Elvis: “stierf op de dag dat hij onder de wapens werd geroepen”. Op muzikaal vlak was hij niet dood, maar niets zou ooit nog hetzelfde zijn… In 1960 was rockmuziek niet meer iets nieuws en teerde het genre vooral op de dood van grote sterren van het genre (Buddy Holly, Eddie Cochran) en op schandalen: Chuck Berry die achter de tralies vloog en Jerry Lee Lewis die puriteins Amerika choqueerde door met zijn 14-jarige nicht te trouwen (hij was niet zo geduldig als Elvis…). Wat het leven van Elvis definitief veranderde was het overlijden van zijn geliefde moeder Gladys: ze stierf in 1958 en de ster zou dit verlies nooit helemaal verwerken. Elvis probeerde het als romantische “crooner” (“Its Now or Never”, “Are you Lonesome Tonight”) en volgde de goede raad van zijn manager de “Kolonel” op en draaide tal van films in Hollywood. Geen enkele van deze prenten evenaarde de kwaliteit van “Love me Tender” en vooral van “King Kreole” die reeds voor de legerdienst van de ster werden ingeblikt. De meest Elvis-films zijn van een twijfelachtige kwaliteit en de kijkers konden hun ogen de kost geven aan wulpse jongedames en kitscherige decors. Het filmavontuur van Elvis was, ondanks de vele trouwe fans, geen onverdeeld succes. Deze “flop” verbitterde de ster die z’n geld ging verspillen. Hij moest opnieuw optreden en in 1968 stond hij opnieuw op het podium voor een uitzinnig publiek. Lisa Marie werd in hetzelfde jaar geboren. Daarna toerde hij onafgebroken met zijn beroemde glitterpakken (de “jump suits” die zo geliefd zijn bij zijn imitators). Een ongezonde levenswijze en te veel slaappillen waren onlosmakelijk met deze periode verbonden. Priscilla vroeg de echtscheiding in 1972 aan en dit was het begin van een dramatische neerwaartse spiraal voor Elvis. De ster verdikte (hij woog tot 130 kg) en moest een korset dragen om op te treden. “The King” stierf op 16 augustus 1977 aan een hartaanval. Zijn toenmalige verloofde vond hem dood in de badkamer. Anno 2005, 30 jaar na zijn overlijden, is Elvis nog altijd even populair. Zijn platen verkopen als zoetje broodjes en er zijn wereldwijd talloze Elvis-imitatoren die zijn liedjes zingen. In België vertolkte Helmut Lotti het œuvre van “The King”, maar zonder zijn “look” na te apen. Met 140 gouden (langspeelplaten en singles), 72 platina en 28 multi-platina platen is Elvis Presley ontgetwijfeld een van de groten van de showbizz. Er zijn fans van “The King” in alle windstreken en volgens sommigen leeft hun idool nog. Zij beweren dat de ster ergens ondergedoken leeft om eindelijk van z’n bestaan te kunnen genieten…

Memphis heeft veel te danken aan Elvis en de muziek. In Downtown (het historische stadscentrum) staan een aantal mooie gebouwen van begin vorige eeuw, op de Mississippi varen boten met schepraderen en je kan er de met de oude tram door de stad sporen zoals in New Orleans. Maar deze bezienswaardigheden lokken de toeristen niet massaal naar de stad en om de bezoekers langer dan een dag te doen blijven in deze “stad van de barbecue” (Memphis is met meer dan 100 BBQ-restaurants de onbetwiste hoofdstad van de “ribs”). Het is ook de stad waar Martin Luther King in 1968 werd vermoord. Memphis heeft kosten noch moeite gespaard om de gebouwen te restaureren van legendarische opnamestudio’s als Sun Studios (waar de eerste plaatjes van Elvis werden geproduceerd) en Stax Records Studio (Isaac Hayes, alias Shaft, was de ster van dit label. Zijn blauwe Cadillac met verguld chroomwerk van 24-karaat en interieur van pluis staat in het museum). Andere bezienswaardigheden van een bezoek in het teken van de muziek zijn: de fabriek van de legendarische Gibson-gitaren, het Rock & Soul Museum en Beale Street met de bluesclubs en andere tempels van de rockmuziek. Destijds behoorde deze straat met felle lichtreclames tot een zwarte buurt met tal van bars en bordelen waar veel muzikanten werkten. Nu is dit een toeristenstraat waar je van uitstekende livemuziek kan genieten.

Een tocht langs de plaatselijke Juke Joints is meer pittoresk. Deze etablissementen lijken ook hier op het eerste gezicht weinig aantrekkelijk met donkere ruimten, hoofdzakelijk Afro-Amerikaanse klanten die hun ogen niet kunnen geloven als toeristen de zaak binnenstappen. Je kan ook voor de “klassieke” bezoeken opteren: met de monorail naar Mud Island (te midden van de Mississippi) sporen, met de trolley door Main Street en op de oever van de stroom rijden (een uitstekende manier om het architecturale erfgoed van de stad te ontdekken. Je kan ook de show van het meest mythische (en duurste) hotel van Memphis bijwonen. In de lobby van het Peabody-hotel (149 Union Avenue) zet een verrassend spektakel twee maal daags een traditie voort: een stoet van eenden! Om stipt 11 uur gaat een ceremoniemeester in livrei de diertjes halen in hun suite, laat ze met de lift naar de hotellobby afdalen waar ze onder begeleiding en op de rode loper naar de fontein waggelen waar ze de hele dag spelen (tot 17 u, dan begint de “ceremonie” opnieuw, maar dan omgekeerd) en kunnen ronddobberen.

In Memphis kan je ook een aantal culinaire, maar geen gastronomische, “instituten” ontdekken: Arcade (op de hoek van Main Street en Patterson Ave.) met neonlichten, zitbankjes van skai en uitgebreid ontbijt en Rendez-Vous (52 South 2nd Street. Tel.: 901-523-2746) dat sinds 1948 eigendom is van de familie Vergos. Arcades is ook het oudste café van de stad (bestaat sinds 1916) en Elvis kwam er destijds af en toe een hamburger verorberen in een van de boxen naast de achterdeur waarlangs hij de zaak discreet kon betreden en verlaten (het zitje herken je aan de foto’s en krantenknipsels die er hangen). Als je naar Rendez-Vous wil, moet je geduldig je beurt afwachten in de rij: iedereen wil de “Charcoal broiled pork ribs” (de specialiteit des huizes, varkensribbetjes zonder saus noch friet, maar met specerijen) proeven. In de keuken van het befaamde etablissement bakt men wekelijks zo’n 4.000 kg vlees voor een duizendtal klanten per dag. Dit aantal kan tijdens de weekends oplopen tot 3.000 schotels per avond. Ondanks dit fenomenale succes smaakt een thuisgemaakt gerecht beter…