De weg naar Chora, de hoofdplaats van Kea, volgt de Elixos stroomopwaarts. Na een vrij vlakke loop stroomt de rivier rechts een ingesloten valleitje in en mondt er uit in de Mylopotamos, ‘de molenrivier’. Van hier tot Flea, iets meer dan een kilometer verderop, stonden vroeger heel wat schoepenraderen waarvan het geronk het geruis van het water overstemde. Dan gaat het verder langs een steilere helling. De vallei beneden staat vol huizen met rode dakpannen. Je aandacht wordt getrokken door de kastro, de zetel van de Venetiaanse heren. Deze patriciërswoningen, waarvan er niet veel zijn, staan bovenop de heuvel en zijn bijzonder indrukwekkend. Na een deugddoende pauze in de taverne van het schilderachtige piatsa kan je door de hoofdstraat wandelen en het archeologisch museum bezoeken, dat ondergebracht is in een modern gebouw. Hier vallen heel wat kunstvoorwerpen te bewonderen die her en der op de antieke sites en in de voorhistorische woningen van Kephala en Aghia Irini gevonden zijn. Alles is met zorg uitgestald. Wat verder, op het grote plein, staat het gemeentehuis, een neoklassiek gebouw in alle tinten oker en versierd met beelden van Apollo en Hermes. Hier vertrekken de wegen naar het omliggende platteland. In het grandioze landschap van Chora staan drie kerken.

De meest in het oog springende, de Evanghelismos, die ook wel Dimotikia wordt genoemd, is een kathedraal. Ze torent uit boven Katochori en maakt samen met het plein de historische dorpskern uit. Burgerhuizen en arbeidershuisjes staan er naast elkaar: het bewijs dat handelaren en ambachtslieden het dorp hebben gesticht. Het dichtst bevolkte deel van de stad, Messada, speelt perfect in op de grote hoogteverschillen. Overwelfde doorgangen, eindeloze trappen en huizen die boven elkaar zijn gebouwd, vormen samen een ingewikkelde doolhof, terwijl Aghios Spyridon over de wijk waakt. Voorbij Messada ligt het hogergelegen dorpje Panochori. De steegjes lopen trapsgewijs hoog boven Chora, onder het goedkeurend oog van Aghios Dimitrios. Langs de weggetjes, afgesleten door de honderden ezels en muilezels die hier vroeger hebben gelopen, staan nog steeds, aan de ingang van de stad, de fonteinen waar de dieren konden drinken. Het pad langs de neoklassieke school, die vandaag niet meer open is, komt voorbij de Tria Pigadia. De dieren die het graan naar een van de 26 molens op de helling van de heuvels boven Panochori brachten, konden aan de mamasfontein wat drinken. De noordenwind liet de wieken 300 dagen per jaar draaien. Aghia Triada voorzag de stenen weggetjes naar de landbouwgebieden van Pera en Katomeria van water. Iets voor de veniaminebron staat de befaamde leeuw van Kea. Deze leeuw, die al 26 eeuwen ondoorgrondelijk staat te glimlachen, is het symbool van het eiland geworden. Hij is rond 600 v.Chr. gehouwen uit plaatselijke steen en heeft dezelfde raadselachtige trekken als de kouroi (beelden van jongelingen) van lang geleden.