IN HET KIELZOG VAN DE RUMROUTE NAAR GUADELOUPE

Om de vier jaar davert Guadeloupe op het ritme van matrozen die de haven binnenvaren na een lange reis over de Atlantische Oceaan; mannen en vrouwen die in het koele Saint-Malo in Bretagne aan boord gingen en in hun eentje de enorme golven trotseerden op hun kleine bootjes. Een ware sportieve beproeving als je denkt aan de immense oceaan, maar wel een die bij aankomst beloond wordt met de traditionele Ti Punch (cocktail op basis van rum), een warme ontvangst door breed glimlachende eilandbewoners, bewonderende toeristen en een stralende zon. De Franse Antillen staan bekend om hun bountystranden, de Creoolse cultuur, de tropische bossen en de vulkanen…

Delphine Simon

De Rumroute werd aanvankelijk in het leven geroepen om op een sportieve en originele manier de route van de Guadeloupse rum nieuw leven in te blazen. In de 16de eeuw waren de kolonisten namelijk begonnen met het maken van rum op basis van suikerriet dat hier werd geteeld. Het idee kwam van twee mannen, de ene een rumhandelaar en de andere een matroos, Bernard Hass en Florent de Kersauson (broer van Olivier de Kersauson). De twee leerden elkaar op de universiteit kennen. De eerste editie ging door in 1978. Toen hadden de twee vrienden nog niet kunnen vermoeden dat hun solotocht over de Atlantische Oceaan in het kielzog van de historische en commerciële Rumroute, zou uitgroeien tot een legendarisch evenement waarop zowel professionele zeilers als liefhebbers afkomen.

Voor de editie 2018, waarbij meteen de veertigste verjaardag van de race werd gevierd, was ik in Guadeloupe om Jonas Gerckens welkom te heten. Maar ik was niet alleen in de haven van Point-à-Pitre/Gosier, waar de boten aanmeren. Ik was er in het gezelschap van eilandbewoners (onder wie veel scholieren), de familie van de matrozen en heel wat toeristen, die op het evenement afkwamen. De hele maand november troepten we hier samen om de teruggekeerde helden op te vangen.

Handjes schudden met waaghalzen op de zeven zeeën

Wanneer ze op Guadeloupe aankomen, hebben de zeelui die de Rumroute hebben gevaren, er 5 tot 30 dagen in hun eentje op volle zee opzitten. Het comfort was beperkt: een harde matras, gevriesdroogd eten, geen douche aan boord en bijna geen contact met het vasteland tijdens de oversteek. Stel je eens voor hoe blij ze moeten zijn als ze weer voet aan land zetten, toegejuicht worden door de menigte, met op de achtergrond de typische lokale zouk. En magisch moment ook voor wie langsloopt. De matrozen maken graag een praatje met hun fans en wie weet mag je wel eens een kijkje nemen in hun boot.

Terwijl ik op Jonas wacht, laat ik de jachthaven van Le Gosier (die de stad deelt met de hoofdstad Point-à-Pitre) even voor wat ze is en ontdek ik het eiland. De haven ligt aan de zuidkant van Grande-Terre, samen met Basse-Terre het grootste van de vijf eilanden, naast een pak kleinere eilandjes. Als je de kaart er even bijneemt, zie je dat de twee hoofdeilanden de vleugels van een vlinder vormen die van elkaar gescheiden worden door een zeearm van amper 200 meter breed, waarover twee bruggen lopen.

De jachthaven van Le Gosier, waar de boten aanmeren na de Rumroute

De haven op zich is al een ommetje waard. Hier bezoek je het grootste aquarium van de Caraïben, je kuiert rond en drinkt een glas terwijl je staart naar de boten en het diepblauwe water en geniet van de plaatselijke sfeer. Mijn eerste kennismaking is niet met matrozen die het ruime sop achter zich laten, maar met drie indrukwekkende bruine pelikanen met een vleugelbreedte van 2 meter, die loodrecht het water induiken op zoek naar vis. Grandioos, in een al even grandioze omgeving. Aan de horizon doemen de kleine en veel grotere zeilen op van de boten die in aantocht zijn. De ‘Ultimes’, die trimarans van 60 voet (18 meter) en meer, dobberen vrolijk naast kleinere boten, zoals de Imoca’s (open 60-boten) of de Class40 (12 meter). De wonderen van de technologie.

In het regenwoud van het nationale park

Wat Guadeloupe zo betoverend maakt, is dat je hier in minder dan een uur rijden in een compleet andere wereld staat. Richting Basse-Terre dan maar, maar laat je niet misleiden. Dit is geen vlak eiland, maar wel het meest bergachtige van de twee die samen de ‘vlinder’ vormen. Ik laat de zee achter me en trek het binnenland in, richting het nationaal park van Guadeloupe. Dit park is eigenlijk het grootste oerbos van de Antillen, bedekt met dicht tropisch regenwoud en decor voor de watervallen van Carbet. En op de achtergrond ligt de 1467 meter hoge vulkaan La Soufrière. Als je met de auto bent, neem je de Route de la Traversée (D23), de enige weg door het indrukwekkende woud van Basse-Terre. Hier en daar kun je een tussenstop inlassen, zoals bij het Maison de la Forêt, het vertrekpunt van 300 kilometer wandelpaden. Maar waar je ook stopt, je staat altijd met open mond te kijken. Wat een prachtomgeving om te verkennen, te bewonderen en te ‘horen’. Ik heb de tijd genomen om naar de watervallen, de rivieren, de vogels, de wind door de grote bladeren en het slingeren van de lianen aan de bomen te horen. Puur genieten.

Het reservaat van commandant Cousteau

Het nationaal park van Guadeloupe beheert ook het natuurgebied Grand Cul-de-Sac Marin dat samen met het Cousteaureservaat rond de îlets Pigeon een uitgelezen plek is (voor iedereen toegankelijk) om de rijkdom van de onderwaterwereld van de archipel te ontdekken. Het Cousteaureservaat beslaat 1000 ha met koralen en exotische vissen en is genoemd naar de beroemde oceanoloog die hier in 1955 een paar scènes van zijn film ‘Le Monde du Silence’ draaide. Hij was gefascineerd door de biodiversiteit hier en porde de lokale overheid aan om ze te beschermen.

Tegenwoordig kun je hier duiken, maar ook snorkelen (zonder fles, maar met masker en snorkel). En dat is wat ik wil gaan doen. Afspraak op het strand van Malendure, met zicht op de îlets Pigeon. Ik kan de hele uitrusting hier huren (€ 5 voor een kit) en na een paar meter sta ik al diep genoeg in het water en oog in oog met een zachtaardige schildpad die in het lauwe turkooizen water hangt (26 °C). Ik mag even van haar gezelschap genieten, maar uiteindelijk keert ze me toch de rug toe. Een magische ontmoeting waarover ik graag aan vrienden, partner en familie wil vertellen. Om weer naar het strand te gaan, ga ik een andere richting uit. Ik volg de kustlijn en word meteen ondergedompeld in een reuzenaquarium. Ik zwem tussen de kleurrijke vissen en dat amper 1 meter onder water. Ik heb er zowaar honger van gekregen. Geen beter excuus dus om in de schaduw van een palmboom een schotel van die beroemde acras te bestellen (hartige beignets met kabeljauw).

De zon zakt langzaam weg achter de horizon… Tijd om terug te keren naar de haven van Le Gosier. Net op tijd, de matrozen komen in de warme Guadeloupse avond net de haven binnen. Kleurrijke lampions versieren de kade, de bruine pelikanen dommelen in, de rumbars openen hun deuren. Het belooft een zwoele avond te worden.

Voor meer informatie:

www.lesilesdeguadeloupe.com