Zoals vaak in die tijd was de architectuur van talloze badplaatsen geïnspireerd op die van Groot-Brittannië. De Britten staken trouwens vaak het Kanaal over om te komen verpozen aan de Belgische Kust. Vooral de bouw van pieren (zoals in Brighton) was zeer in trek. Ook in Blankenberge werden er vanaf 1850 pieren gebouwd. De beroemde grote Pier dateert uit 1894 en was met zijn indrukwekkende lengte van 350 meter de trots van de stad, een echt pronkstuk in art-nouveaustijl, met een elegante gietijzeren structuur, mooie kiosken en zelfs een eigen restaurant. Hier werd tot in de kleine uurtjes gefeest op de vele bals en evenementen die er dagelijks werden georganiseerd. Het ronde gebouw van glas en ijzer dat er nu staat, vervangt het oorspronkelijke dat in 1914 door de Duitsers werd platgebrand. Bij hoogtij waan je je er op een boot. In de verte zie je nog twee fraaie pieren aan weerszijden van de havenvaargeul.

Eerst was de dijk niets meer dan een houten loopplank over de duinen van Blankenberge. In 1843 maakte het hout plaats voor een kasseiweg die al snel 1300 m lang werd... Omdat de straten lager lagen dan het strand en de duinen, bouwde men vanaf 1855 stenen trappen. Sommige van die oorspronkelijke trappen zijn er nog steeds en zijn geïntegreerd in de architectuur van de badplaats. De dijk werd ‘the place to be’, de plaats waar de gegoede burgerij langs de hotels en villa’s aan het strand kwam flaneren.