Mauritius

Mauritius is nog niet zo lang bewoond. Wanneer de Nederlanders in 1598 aan wal gingen, was het eiland onbewoond. De Portugezen hadden het reeds begin 16de eeuw, waarschijnlijk na de Arabieren, ontdekt maar toonden er geen interesse voor. Dat gold aanvankelijk ook voor de Nederlanders : ze hadden zich in Indonesië gevestigd en begonnen pas veertig jaar later met de ontginning van Mauritius. Waarschijnlijk uit vrees dat de Fransen of Britten hen te snel af zouden zijn.

De Fransen die voor de Compagnie des Indes werkten, maakten hun opwachting in 1715 zonder er zich daadwerkelijk te vestigen.Twintig jaar later bewoonden slechts 840 zielen, waarvan driekwart zwarte slaven, het eiland. De gewassen kregen het immers zwaar te verduren door de cyclonen, sprinkhanenplagen, ratten en muizen. Gevolg was dat de bevolking noch voldoende voedsel hadd, noch veel geld kon verdienen. La Bourdonnais, een kapitein van de Compagnie, bepaalde de toekomst van het eiland. Op dertig jaar tijd groeide het bewonersaantal naar meer dan twintigduizend zielen om eind 18de eeuw te verdrievoudigen. De verhouding slaven (ongeveer 85%) en kolonialen bleef behouden. Na een poging om indigoplanten te telen, ontwikkelden de Fransen de suikerindustrie en bouwden zo’n zeventig fabrieken op het Île de France dat grotendeels van de zeevaarthandel afhankelijk bleef. De eigenaars van de plantages trokken mooie koloniale huizen op die de belichaming waren van een geraffineerde levenskunst die tevens heel wat afgunst veroorzaakte. Britten bezetten het eiland en dwongen de Fransen in 1810 tot capitulatie. Het grondgebied veranderde van eigenaar na een bijzonder hoffelijke machtsoverdracht en de Engelsen legden noch hun taal, noch hun gewoontes op. Daardoor is het Engels vandaag de officiële taal van het eiland maar iedereen spreekt Frans en creools.

De nieuwe machthebbers bouwden de teelt van suikerriet verder uit tot het bijna het volledige eiland bedekte. Bossen en flora ondervonden hiervan de gevolgen en de fauna onderging veranderingen. De jacht op de beroemde dodo-vogel werd bijvoorbeeld zodanig hardnekkig dat het dier van de aardbol verdween en vandaag enkel nog als knuffeldier bestaat. Aangezien de economie rond de suikerfabrieken draaide, waren de eigenaars van die enorme plantages de overheersende sociale klasse. Deze laatste bestond tot dan hoofdzakelijk uit rijke handelaars die van de zeehandel leefden. Rond 1855 telde men meer dan tweehonderdvijftig suikerfabrieken maar de, laattijdige, afschaffing van de slavernij in 1835 remde de welvaart af. Het overbrengen van coolies uit de Britse koloniën bracht verschillende immigratiegolven op gang. Dit is tevens de reden waarom de bevolking van Mauritius vandaag hoofdzakelijk van Indische afkomst is. Daar de arbeiders voortaan recht hadden op een loon stegen de productiekosten. Dit bracht een centralisering van de suikerrietdomeinen met zich mee - een tendens die vandaag trouwens nog altijd merkbaar is - evenals een versnippering van de plantages. Kleine planters waren dus verplicht, en zijn dat nog altijd, om hun productie aan een beperkt aantal suikerfabrieken te leveren. Door de industrialisering en mechanisering evolueerde de productie snel tot de economische motor van het eiland. De in 1968 verworven onafhankelijkheid en de ontwikkeling van een tolvrije zone leidden een diversificatie van de activeiten in met de textielindustrie, het toerisme en de informaticasector als belangrijkste pijlers.