Mestrovic koos de flanken van de Marjanheuvel voor de constructie van zijn weelderige woning met zicht op zee. Hij ontwierp de plannen van zijn woning zelf. Jammer genoeg genoot hij niet lang van deze rustige thuis-haven: de villa werd in 1939 afgewerkt en in 1941 door de fascisten bezet. De kunstenaar verhuisde daarna naar de Verenigde Staten waar hij in de staat Indiana stierf. Hij schonk zijn domein aan de staat die er een museum gewijd aan de artiest inrichtte. Je ontdekt er zijn werken waarvoor hij de meest uiteenlopende materialen gebruikte. 's Mans inspiratiebronnen hadden vaak een verband met de Romeinse Oudheid en religie. Mestrovic had een uitzonderlijke levensloop. Deze herder uit een bescheiden Dalmatische familie bewerkte het hout terwijl hij zijn kudde hoedde. De dorpspastoor “ontdekte” zijn talent en spoorde hem aan om studies in die richting te ondernemen. Mestrovic kreeg een beurs en ging in Wenen studeren en trok daarna naar Parijs om er in de leer te gaan bij grootmeester Rodin (wiens invloed in sommige beeldhouwwerken duidelijk voelbaar is). In tegenstelling tot andere kunstenaars liet het succes niet op zich wachten voor Mestrovic. Nu beschouwt men hen als een van de belangrijkste boegbeelden van de Kroatische cultuur. Naar verluidt zou zijn museum het drukst bezochte zijn en zou hij een van de weinige Kroatische kunstenaars zijn die in de Verenigde Staten naam en faam genieten. Op de top van de Marjanheuvel geniet je van het mooiste uitzicht op Split. Een trap leidt er van de westelijke kant van de kades van de Riva naar een belvédère naast het terras van een café (ingericht in een vroegere joodse woning) van waar je van een schitterend uitzicht geniet. De heuvel is grotendeels bedekt met bos en een soort openbaar park. Er werden ook stranden aangelegd die soms privé-eigendom zijn (zoals dat van het vroegere landgoed van Tito dat misschien een hotel zal worden...).

Als je Split verlaat en naar Makarsa (en Dubrovnik) reist, slingert de baan tussen de zee en de bergen met kalkachtige toppen. Op de terrassen van de flanken zie je veel huizen, bomen en landbouwgronden. De baan slingert voorbij mooie haventjes waar plezier- en vissersboten dobberen. Veel van deze vissersdorpen zien de laatste jaren meer brood in de toeristische sector. Dit is bijvoorbeeld het geval in Krilo waar het aanbod huurappartementen voor vakantiegangers de afgelopen vier jaar enorm groeide. Het schitterende zicht op de Dalmatische kust is wellicht niet vreemd aan deze evolutie. Vlakbij ligt Omis dat ondertussen flink groeide. Dit dorp nestelt zich bij een kloof die werd gegraven door de stroom (Nationaal Park van Radanovi-Mlinci) waarop de excursieboten varen. Het fort dat boven het dorp uittorent, lijkt wel in de rots uitgehouwen. Zoveel schoonheid verleent het dorpje een zekere charme, maar jammer genoeg verbrodden de moderne gebouwen dit mooie plaatje een beetje. Vlakbij de zee zie je lege fabrieksgebouwen die op de sloophamer wachten om er hotels op te trekken. Een baan die tegen de heuvel kleeft, leidt naar Makarska. Beneden bevinden zich kreekjes en strandjes aan turkooizen lagunes. Onderweg prijzen bordjes langs de baan de talrijke huurwoningen aan. Je geniet hier van een schitterend uitzicht en je ziet zelfs Brela. Dit badstadje nestelt zich in een bosrijke omgeving met bomen die krom staan door de wind. Bezienswaardigheid is een plaatsje dat men “het mooiste Europese strand” noemt: Punta Rat. Deze plek heeft een hoog prentbriefkaartgehalte met een strandje dat zich tussen tussen zee en een pijnboombos nestelt en met een rots te midden van de golven. Hier bevinden zich natuurlijk hotels. Maar bijna al deze etablissementen dateren uit de jaren 1970 en kunnen een opknapbeurt gebruiken. Bijna het volledige Dalmatische hotelaanbod is aan een nieuwe look toe…