Naam:
Email:
Artikels


Frans-Polynesië.Tahiti, Moorea en Fakarava
PDF Afdrukken E-mailadres

De Tahitianen

Ze zijn naar verluidt de “Parijzenaars” van Polynesië, leven in en consumptiemaatschappij en hebben enkel hun belangen voor ogen (de bewoners van de andere archipels hebben de indruk het vijfde wiel aan de wagen te zijn), maar de Tahitanen zijn hun tradities en bijgeloof niet vergeten. Schijn bedriegt, want ze zijn verknocht aan hun gewoontes die soms “evolueerden”. Ze geloven nog steeds in de geneeskrachtige werking van planten, bovennatuurlijke krachten en eeuwenoude rituelen. Jonge koppels begraven nog steeds de placenta van hun pasgeboren baby en planten er een boom op die samen met het kind groeit en het uiteindelijk overleeft. De boom is een soort gedenkteken voor het (nieuwe) leven. Deze traditie is zo levendig dat de verpleegsters van de kraamkliniek de nieuwbakken papa’s een speciaal zakje meegeven wanneer ze na de bevalling huiswaarts keren. Tahitianen bezoeken geregeld de traditionele genezers die hun gave naar verluidt erven, maar die vooral een grondig kennis hebben van de geneeskrachtige eigenschappen van de planten. Meestal moet je deze genezers niet betalen, maar ze aanvaarden wel “schenkingen” (vaak voedsel). Als je langs de weg een groot aantal (slordig) geparkeerde wagens opmerkt dan ben je wellicht in de buurt van een genezer of kerk. 65 % van de Tahitianen is Maohi, 16 % is halfbloed, 5 % is van Chinese origine en de overige 12 % is een groep bestaande uit de “Popaas” (Fransen afkomstig van Europa en andere blanke niet-Polynesiërs). Deze immigranten kwamen 4 generaties geleden naar Tahiti om er in de plantages te werken en zijn landbouwers en handelaars. Nu zijn de meeste winkels eigendom van Chinese handelaars die een van de rijkste bevolkingsgroepen van het eiland vormen. Zij kregen de afgelopen jaren concurrentie van nieuwkomers (Europeanen en Indiërs) en dit deed de prijzen dalen voor de consumenten. Een tweede immigratiegolf bracht heel wat “specialisten” en vooral koks naar Tahiti. Zij werden vaak chef-koks in Chinese restaurants die tot de plaatselijke cultuur waren gaan behoren en hun authentieke smaken lieten verwateren…

Wist je?

Dat voetbal niet de nationale sport is (2de plaats), maar races met prauwen. Tot voor kort was de viering van 14 juli (de Franse nationale feestdag) in Tahiti de aanleiding om gedurende 2 weken te feesten en Polynesische “spelen” te organiseren: speer- en steenwerpen en natuurlijk races met prauwen. Alle bewoners van het Zuiden kwamen toen naar Papeete en logeerden met hun familie en huisdieren in de scholen. Nu feesten de Tahitianen slechts 2 dagen in de hoofdstad die ondertussen te groot en te dicht bevolkt is geworden. Ze wonen er enkel de prauwenraces bij die nu heel het jaar door worden georganiseerd.



Laatst aangepast op woensdag, 07 april 2010 09:59