Naam:
Email:
Artikels


PDF Afdrukken E-mailadres

Frans-Polynesië

Tahiti, Moorea en Fakarava

Buiten een vulkanisch gebergte met hoge pieken zijn Tahiti en Moorea zeer verschillend van de Markiezeneilanden (zie Elders & Anders nr. 96). De twee eilanden behoren tot de archipel van de Genootschapseilanden en zijn niet meer zo ongerept en authentiek als het paradijsje van Jacques Brel. Op beide eilanden leven 20 keer meer mensen als op de noordelijker gelegen Markiezeneilanden. Toch zijn Tahiti en Moorea heel charmante eilanden omringd door een koraalrif, met een weelderige plantengroei, baaien en zwarte zandstranden. Fakarava behoort tot de Tuamotu-archipel en heeft een hoog postkaartgehalte met een kokosboom die over een idyllische lagune leunt, afgezoomd door een strand van wit of roze zand. De hele eilandengroep bestaat uit atollen met turkooizen water. Kortom, een stukje aards paradijs waar je maar al te graag wil blijven…

118 eilanden die tot 5 archipels behoren (de Tuamotu, Gambier, Genootschapseilanden, de Markiezeneilanden en de Australeseilanden) vormen samen de gewezen EFO (Etablissements français d’Océanie) die sinds 1957 Frans-Polynesië noemen. De eilanden ontstonden door lekken van magma in de aardkorst op 4.000 m diepte in de zee. Er werden vulkanen gevormd, sommigen doofden uit en vervolgens ontstond een riem van koraal terwijl de berg in de zee wegzakte. Het enige dat na verloop van tijd nog zichtbaar was, waren turkooizen lagunes beschermd door een koraalrif (als de Tuamotu-eilanden). Tahiti en vooral de Markiezeneilanden (die geen koraalrif hebben, zie Elders & Anders nr. 96) zijn recenter, want het gebergte van vulkanische oorsprong is nog altijd duidelijk zichtbaar. Eind 18de eeuw werd de naam Polynesië voor het eerst officieel gebruikt op de kaarten om de talloze eilandjes aan te duiden die werden ontdekt door bekende ontdekkingsreizigers. Deze grote namen waren ontgoocheld dat het mythische grote “continent” van het zuidelijke halfrond niet bestond, maar in werkelijkheid een allegaartje van piepkleine eilanden was. Hoewel de archipels niet de verhoopte rijkdommen prijsgaven, spraken ze snel tot de verbeelding. De verhalen van Rousseau over de mythe van de “Goede Wilde” en reisverhalen van zeelui over paradijselijke landschappen en beeldschone inheemse vrouwen deden de verbeelding van menig Europeaan op hol slaan. Anno 2006 veranderde er weinig: voor velen onder ons staat Polynesië nog steeds voor de ultieme, en vaak onbereikbare, droombestemming. Een goede indruk zo blijkt, want het aantal toeristen dat er jaarlijks neerstrijkt is beperkt: een gemiddelde van 200.000 bezoekers. Ondanks dit bescheiden cijfer is het toerisme de eerste inkomensbron van de eilanden sinds de stopzetting van de Franse nucleaire proeven die ondanks hun omstreden karakter gepaard gingen met veel overheidssteun. De productie van parels, visvangst en landbouw volstaan niet om de levensstandaard van de bevolking boven de armoedegrens te houden en de steun van de Franse overheid is onontbeerlijk voor de archipels. Polynesië is een TOM (Territoire d’Outre-Mer) dat een grote onafhankelijkheid geniet, behalve op het gebied van de defensie en justitie. Het gebied wordt geleid door een president, bijgestaan door een “Conseil des Ministres” (ministerraad) en een verkozen wetgevende vergadering. Sinds 2005 is Oscar Temaru, een voorstander van de onafhankelijkheid van Polynesië, president. Hij verving Gaston Flosse die volgens de meeste Polynesiërs te lang aan de macht bleef terwijl de bevolking hunkerde naar meer veranderingen en niet zozeer naar de onafhankelijkheid. Achter het idyllische imago schuilt vaak een minder rooskleurige werkelijkheid, maar ondanks de bestaande problemen is Polynesië een oase van rust. Op Tahiti leeft bijna 4/5 van de Polynesische bevolking en op dit eiland zijn er periodes van sociale onrust veroorzaakt door de werkloosheid en stakingen die het leven in de hele archipel lam leggen. Tahitianen zijn gelukkig een bijzonder “cool” volk, soms een beetje te ontspannen voor Europeanen en Amerikanen voor wie rendement en stiptheid vanzelfsprekend zijn. In Polynesië blijven de mensen ondanks hun problemen glimlachen. Alle Popaas (niet-Polynesiërs) die op Tahiti leven zijn eensgezind: hoewel het leven er aangenaam is, gaan ze graag naar de Tuamotu-archipel en andere minder bevolkte eilanden waar het heerlijk rustig is… Op Fakarava (Tuamotu-eilanden) hoor je dan weer hetzelfde verhaal als op Hiva Oa (Markiezeneilanden): de plaatselijke jongeren dromen van neonlicht, discotheken, fastfood en MP3-spelers…



Laatst aangepast op woensdag, 07 april 2010 09:59