De Aranui 3 is een vrachtschip (dat bijvoorbeeld boten, motors en auto’s vervoert) met accommodatie voor passagiers dat van Papeete naar de Markiezeneilanden (waar het in de belangrijkste baaien aanlegt) vaart. Een deel van het schip werd ingericht met de nodige voorzieningen voor een tweehonderdtal passagiers die beschikken over eenvoudige, maar comfortabele kajuiten. Op de bovenste dekken bevinden zich een tiental suites met echte ramen (sommige hebben een balkon). Er is ook een slaapzaal met plaats voor 20 passagiers, want de Aranui is vaak het enige vervoermiddel om de meeste eilanden (zonder luchthaven) ter bereiken. Eilandbewoners, ingenieurs die voor overheid werken en toeristen reizen vaak met dit bijzondere vrachtschip. Bij elke halte (afhankelijk van het ontschepen van de lading) worden bezoeken en rondleidingen georganiseerd (in de prijs van de reis inbegrepen) om de plaatselijke ambachten, tradities en plaatselijke bevolking uitgebreid te ontdekken. Deze nabijheid met de eilandbewoners is de grote troef van een reis met de Aranui die geen luxueuze cruiseboot is met hippe boetieks en activiteiten om de passagiers bezig te houden… Aan boord van dit vrachtschip geniet je van een ontspannen sfeer en beperken de “georganiseerde activiteiten” zich tot een conferentie en een “Polynesische avond” waar alle bemanningsleden van de cargo aan meewerken. De passagiers eten niet met de kraanmannen en andere stoere matrozen die sinds het ochtendgloren uit de veren zijn, maar kunnen de manœuvres en het ontladen van de vracht rustig bijwonen als de boot aanlegt. ’s Avonds vissen de matrozen van op de dekken en gaan een glas drinken in de bar waar de toeristen hen vragen kunnen stellen over hun leven, afkomst en de betekenis van hun tatoeages. Het schip vertrekt in Papeete (en legt er 2 weken later terug aan), vaart naar Takapoto en Fakarava (in de Tuamotu-archipel) en is zeer belangrijk voor het economische en culturele leven van de Markiezeneilanden. De Aranui levert er goederen die anders niet in de archipel verkrijgbaar zouden zijn en bouwmateriaal, maar voert ook de plaatselijke productie uit zoals kopra en noni’s. Door de meeste toeristen naar de Markiezeneilanden te vervoeren, is de Aranui een grote “leverancier” van klanten voor de plaatselijke ambachtslui. Door hun komst werden eeuwenoude ambachten als het bewerken van de tapa en houtsnijwerk een nieuw leven ingeblazen. Kortom, de Aranui III is een unieke “cruiseboot” en het enige vervoermiddel om de meest ongerepte archipel van Frans-Polynesië te ontdekken.

Hiva Oa is met 320 km2 en ongeveer 2.000 inwoners het grootste eiland van de Zuid-Marquesan. Het is ook het meest beroemde omdat illustere kunstenaars als Gauguin en Jacques Brel er hun laatste adem uitbliezen… Vanuit de lucht gezien heeft het eiland de vorm van een zeepaardje dat op z’n buik ligt, met het hoofd naar Tahuata dat 4 keer kleiner en zeer dun bevolkt is. De baai van Taaoa is afgezoomd met een strand en ligt aan de voet van de Temetiu, een berg van 1.190 m. In de inham ligt het eilandje Anake dat op een boot van steen lijkt, bedekt met plantengroei. Hier ligt het dorp Atuona, de “hoofdstad” van de archipel tot 1940, in het hart van de caldeira die nu grotendeels onder water ligt terwijl het andere deel ervan hoge rotspieken zijn die in het wolkendek verdwijnen. De boten gaan voor anker in de naburige Baie des Traîtres die smaller, maar dieper is en waar het niet zo hard waait. De weinige hotels en pensions werden gebouwd op de bergflanken die op een botanische tuin lijken! Kenmerkend voor de vruchtbare grond van Hiva Oa is de bloemenweelde in de straten en huizen van de kleine “hoofdstad”. De plaatselijke bevolking werkt hier als overheidsbediende, in het ziekenhuis, in de scholen en in de dienstensector. Kinderen die niet naar Tahiti gaan, gaan er vanaf hun 10de levensjaar naar school. Atuona heeft immers het grootste (en meest befaamde) pensionaat van de archipel, geleid door nonnen van de orde van Cluny. De belangrijkste bezienswaardigheden van het dorp hebben een band met de 2 artiesten die Hiva Oa wereldfaam schonken. Atuaona heeft ook een mooie gerestaureerde tohua, rechtover de bank en vlakbij het Gauguinmuseum en de Espace Jacques Brel. Het Calvaire-kerkhof bereik je na 10 minuten wandelen. Zoals Brel het wou, kreeg zijn graf een plaatsje aan de rand van de begraafplaats in een schaduwrijk hoekje. De laatste rustplaats van Gauguin ligt iets verderop op het 2de niveau waar de hoop stenen van zijn oorspronkelijk graf werd vervangen door een zerk van basalt. Het standbeeldje van Oviri (een replica) waar de schilder dol op was, waakt voor eeuwig over de artiest. Rebelse Gauguin woonde eerst op Tahiti, maar hunkerde naar een nog eenzamere retraite op de Markiezeneilanden. Hij kwam er al snel in aanvaring met de wereldse en religieuze autoriteit van de kleine archipel. Zijn “vrije” levenswijze stootte velen voor de borst. Gauguin was dol op vrouwen en alcohol, hij verwekte er buitenechtelijke kinderen en besmette een aantal plaatselijke schonen met syfilis. Hij liet er ook 27 gekende doeken achter (naar verluidt betaalde hij soms met schilderijen die de nazaten van de eigenaars jammerlijk “verloren” hebben). Nadat de schilder wereldberoemd was geworden, werden alle slechte herinneringen aan hem met de mantel der liefde bedekt. Er werd zelfs een Gauguin-museum geopend dat onlangs werd uitgebreid en je kan er nu ook kopieën bewonderen van Matouret, de gewezen meestervervalser die de officiële Gauguin-kopiist werd, en van een aantal schilders van de Markiezeneilanden. In het museum werd het hutje nagebouwd waar de schilder leefde en dat hij “la Maison du Jouir” (het huis van het genot) noemde… Je “betrapt” er een zeer geslaagd beeld van een schilderende Paul Gauguin gemaakt door de kunstenaars van het atelier van het beroemde Musée Grévin.